Zsazsarok, in 't echt.

Ik brei al sinds jaar en dag spullen voor een ander. Het ontbreekt me ook meestal aan het geduld om een echt kledingstuk te breien. Nadat ik een zsazsarok had gemaakt voor Marie de pop, wou ik er zelf ook een.

Dus wat doet een impulsief wicht als ik dan?

Juist ja, alle tegenkantingen van tafel vegen en gewoon doen waar ik zin in heb. Oftewel: mijne plan trekken. Want ik ben een plantrekker, ah ja.

Probleem 1: stof.
--> Mijn kot meet misschien 13 vierkante meter. Daar is dus niet zot veel plaats. Mijn bureau is altijd bezet met papieren, net als mijn eettafel. Ondertussen heb ik daar mijn naaimachine op geplaatst, dus die is helemaal niet meer bruikbaar. Ik wil maar zeggen, ik heb niet veel stof hier liggen.
Oplossing? Snel mijn eetgeld gaan spenderen aan stof in 't stoffenpaleis. Ik doe dat niet meer, laat dat gezegd zijn.

Probleem 2: iets om deftig te meten.--> Thuis gebruik ik zo'n zalige lat van ons moeder, die heeft ze gekocht voor haar patchworkspullen. Ik heb ze wel al meer gebruikt, maar kom. Hier heb ik een buigzaam latje van 20 cm, en een lintmetertje, dat toevallig in mijn naaidoos zit.
En een naaidoos op kot is zalig.

Wat ik dan maar gedaan heb is mijn stof op de grond gelegd met de plooi tegen een voeg van mijn tegels, zodat het recht zou zijn. En dan geknipt met de onderkant van mijn schaar ook in een voeg van de tegels, zodat dat recht zou zijn. Dat werkte niet, maar gaf me toch het gevoel dat ik moeite deed.

Probleem 3: een strijkijzer.
Voor het Marierokje heb ik netjes een strijkijzer gebruikt om de zoom te vouwen. Dat die veels te breed is geworden, komt gewoon doordat ik niet goed nadacht. Maar op kot heb ik dus geen strijkijzer. In de week kan dat geen kwaad, kreukels. Maar goed, in plaats van mijn zoom te strijken, heb ik gewoon de onderkant omgeplooid met mijn vingers, een twintigtal centimeters per keer, en dan daarover gestikt. Dat is dus behoorlijk schots en scheef, maar dat valt niet op. Of zo.

Probleem 4: die rits
Ik heb de rits proberen in te zetten zoals madame zsa zsa zei, maar dat lukte niet goed, vooral omdat ik nog steeds niet goed doorheb waar dat ritsvoetje dan precies moet, allez ja, wanneer links en wanneer rechts. Bovendien schoot ik uit toen ik de naad aan 't lostornen was, waardoor er een scheur van vier centimeter in mijn stof kwam.

Een normaal mens begint dan opnieuw. Of geeft op. Of begint daar gewoon niet aan. Ik heb gewoon verder gedaan, en toen het op 't einde niet uitkwam met mijn plooitjes, heb ik een plooitje over die scheur gestikt, en dan daarna die scheur dichtgenaaid. Niemand die dat ziet. Die onzichtbare rits die in uw ogen pitst valt veel meer op.

En nu gaat ge 't nooit geloven, maar dat rokje is dus afgeraakt. En 'k vind het nog schoon ook! Maar oordeel vooral zelve:

Dat mijn hoofd hier niet opstaan is geen censuur, ik kan gewoon niet goed inschatten hoe de foto's uitkomen met de zelfonstpanner.